Ik worstel en kom boven... Vorige week vrijdag had ik echt mijn dieptepunt bereikt; niks wilde lukken, alles was teveel en ik kon overal om janken. Op dat moment is dat natuurlijk allemaal verschrikkelijk, onoverkomelijk en ik was er zelfs van overtuigd dat ik minstens een psychiater nodig had om er weer bovenop te komen... Gelukkig dat Jan er dan is om naar mijn klaagzang te luisteren en me erop te wijzen dat het mijn problemen zijn en dat ik dus ook een oplossing zal moeten vinden. En hoe los je een probleem op? Door te accepteren dat het probleem er is. Accepteren dat je doodmoe bent, accepteren dat je soms gewoon geen zin hebt, accepteren dat niet altijd alles hetzelfde blijft. Dat je los moet laten dus. En dan heb ik het dus weer over die gedachten, gevoelens en je ego; meer vanuit je hart gaan leven, op zoek naar je kern; je ziel. Ik weet nog steeds niet waar dat ie zit hoor, maar ik denk dat als ik dingen loslaat ik ongemerkt toch dichterbij die kern zal komen. Misschien word ik op een dag wel verrast en sta ik ineens oog in oog met mezelf... Een realistischer vooruitzicht is dat ik op sommige momenten vanuit mijn hart leef, met passie, harstocht en beZIELing. Dat ervaar ik nu ook wel eens, het zou toch al mooi zijn als zulke momenten zich vaker voor zouden doen?
Het fijne van zo'n Diep Droevig Dal is dat het alleen nog maar beter kan worden (tenzij je graag in dat dal wil blijven zitten) Het lukte me om te accepteren dat ik problemen had, dat ik me rot voelde en daarna kom ik vaak vanzelf dingen tegen op mijn pad die me verder helpen. Een tekstje wat ik al google-end tegen kwam en ik jullie niet wil onthouden:
'Maak eerst je keuze. Die keuze is natuurlijk niet meteen verwezenlijkt, dat kan niet. Het gaat om de eerste stap. Zodra je die zet, ben je op weg naar de vervolmaking van je keuze. Als je de eerste stap zet, ben je nog niet bezig met loslaten. Loslaten komt geleidelijk. Gaandeweg kom je dingen te die je moet loslaten, maar je laat niet los. Je zegt "Je bent er, maar ik heb je niet nodig. Misschien een andere keer, maar niet nu." Je blijft erkennen wat er was, je omarmt wat er was, je vecht niet tegen wat er was. Je bent bezig om iets nieuws te ontwikkelen. Dáár heb je voor gekozen.'
Ik heb altijd gedacht dat je eerst plek moet maken voor iets nieuws. Dat je, als je iets nieuws wilt, je eerst andere dingen moet stoppen. Eerst moet loslaten voordat je aan het volgend begint. En dan gebeurt er inderdaad niks, want loslaten is zó verdomde moeilijk, dat ik 1. Niet begin met loslaten en 2. Niet aan iets nieuws begin. Einde evolutie.
Even een voorbeeldje: Ik wil graag meer gaan wandelen, maar er zijn maar 24 uur in een dag en ik ben superman niet. Als ik dus meer wil wandelen, kan ik iets anders niet doen. Maar wat kan ik dan niet doen? Wat kies ik uit om los te laten? Niks. Want alles is zó belangrijk...
Nu met het bovenstaande tekstje in mijn hoofd denk ik; 'OK, we beginnen gewoon. Waarschijnlijk ga ik gaandeweg wel merken wat ik los kan laten, daar hoef ik nu nog geen oplossing voor te zoeken. Als aan die nieuwe behoefte wordt voldaan voel je vanzelf wel wat dan minder belangrijk is geworden, en wat dus makkelijker is om los te laten. Maar wat moet je dan doen als je eigenlijk niet eens kunt kiezen? Want daar begint het in dat tekstje allemaal mee... Soms lijkt het heel moeilijk om iets te kiezen, maar ik denk dat ook dan er allerlei dingen zijn die je in de weg zitten. Je twijfelt om te stoppen met de borstvoeding, want tot een half jaar borstvoeding geven is volgens de boekjes en de richtlijnen het beste. En je hebt zó je best gedaan om vol te houden. Maar aan de andere kant weet je met je hart dat je moet stoppen, dat dat beter is voor iedereen.
Je twijfelt wat je vanavond zal eten. Je staat een half uur voor de kastjes te kijken. Wat zal ik nu nemen?
Even stop. Even stilte. Stiekem weet je wel wat je wil! Dat stiekeme weten/ dat stiekeme gevoel, dat is denk ik wat je hart je wil zeggen. Het is stiekem omdat we in deze maatschappij zo gewend zijn om die boodschappen van het hart te verstoppen (mijn part in ladekastjes...!). We verstoppen ze achter een muur van kennis, we houden ze verborgen omdat we altijd denken 'Wat zou die ander daar nou van vinden?'
Ik ben bezig met het slopen van die muur, de ladekastjes openen. Ik sta hier als het ware in mijn blootje uit te zoeken wat ik nu vind, wat mijn hart me zegt. Maar ik vrees dat het nog wel een tijdje zal duren voordat ik dat gevoel niet meer 'stiekem' zal noemen, voordat de maatschappij dat gevoel niet meer 'stiekem' vindt, maar heel normaal. Het lijkt me heerlijk als iedereen zijn hart volgt, en daar kan ik nu mee beginnen. Daar kies ik voor. Laat ik dat dus maar gaan doen, god weet wat er van komt...!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten