Verwonder-moment: daar op die plek...

'Christoffer Robinson...' zei Poeh zacht, om hem op weg te helpen.
'Poeh... als ik er ... nou ja, je weet wel, hè... als ik nooit-meer-aan-het-Nietsdoen ben, zou jij zo af en toe dan hier naar toe willen gaan?'
'Alleen ik maar?
'Ja, Poeh.'
'En ben jij er dan ook?'
'Ja. Ik zal hier altijd zijn, Poeh. Dat beloof ik je.'
'Gelukkig,' zuchtte Poeh.
'Poeh... Beloof je me, dat je me niet vergeet. Nooit. Zelfs niet als ik honderd word.'
Poeh dacht even na.
'Hoe oud ben ík dan?'
'Negenennegentig.
Poeh knikte.
'Ik beloof het je,' zei hij.
Nog altijd met zijn ogen op de wereld voor hem, stak Christoffer Robin een hand uit en legde die op Poeh z'n pootje.
'Poeh,' zei Christoffer Robin ernstig, 'als ik... als ik niet meer...' hij hield op en probeerde het opnieuw.
'Poeh, wat er ook gebeurt, jij zal me altijd begrijpen, hè?
''Hoe, begrijpen?'
'O, niks!' Hij lachte en sprong overeind.
'Kom mee!'
'Waar naar toe?' vroeg Poeh.
'Doet er niet toe,' zei Christoffer Robin.

Zo wandelden ze samen weg. Maar waar ze ook naar toe gaan en wat er onderweg ook met ze kan gebeuren, daar op die Plek waar het Woud betoverd is, daar blijven een jongen en zijn Beer voor altijd verder spelen.

(uit 'Het huis in het Poeh-Hoekje' van A.A. Milne)