Verwonderland

Soms zijn er van die momenten... Momenten waar het woord 'scharniermoment' goed bij past. Een prachtig woord voor een omslagpunt dat (bij mij in ieder geval) meestal niet zo prachtig gaat, maar juist met een hoop horten en stoten. En vermoeidheid. De afgelopen dagen ben ik alleen maar moe, moe, moe. Rond 3 uur 's middags zijn de batterijen helemaal op en vraag ik me vertwijfeld af hoe ik de rest van de dag door ga komen... Het rare is dat je zo'n scharniermoment meestal goed aan ziet en voelt komen, maar als het er dan dan eenmaal is, het je toch nog kan verrassen; opeens is daar een nieuw inzicht dat je hele wereldje op z'n kop zet en waar je iets mee moet - nee, wilt -.

Dat nieuwe inzicht lag bij mij al een tijdje te sluimeren. Eigenlijk al vanaf het moment dat Lore was geboren en ik me afvroeg: 'En wat nu? Waar ben ik in het grote geheel der dingen?' Als thuisblijfmamma had ik de jaren daarvoor vooral (met veel liefde en plezier!) voor anderen gezorgd en was ik mezelf een beetje vergeten. Ik had er vaak ook simpelweg geen behoefte aan om iets voor mezelf te doen. Die behoefte is vanaf toen meer gaan leven en ik ben sindsdien ook allerlei dingen gaan doen die ik ècht voor mezelf doe, zoals hatha-yoga lessen volgen. Bij de yoga is dat inzicht steeds meer gegroeid en sinds ik het boek 'Luisteren naar kinderen' van Thomas Gordon heb gelezen, snàp ik het! Er vallen nu ineens in sneltreintempo allemaal puzzelstukjes op z'n plek. Aan de ene kant vind ik het heel verhelderend om ineens een beter beeld van mezelf te hebben, aan de andere kant is het ook beangstigend. Het is net of de muur die ik de afgelopen jaren heb opgebouwd, nu ineens valt... Ik snap nu dat ik er een beetje uitzie als de kastjes hierboven; een heleboel laatjes die ik dicht heb gedaan en waarvan ik eindelijk snap hoe ik ze open moet maken. Ik begrijp ook dat het niet goed is om ze gesloten te houden, want ze verbergen een groot deel van mijn echte ik. Een 'ik' die best gezien mag worden, maar die het best spannend vindt om 'uit de lade te komen!' Het grappige is dat dit blog dan weer een uitstekende manier is om op een redelijk anonieme manier mezelf 'bloot' te geven. Gelukkig bepaal ik zelf welke laatjes ik open doe voor jullie!

Dat was het voor zover even over mijn persoonlijke oude rommel. Op de foto hieronder zie je leuke oude rommel die het afgelopen weekend op ons pad kwam; Jan scharrelde de blikken bij elkaar, en Marleen maakte mij (en de meiden) blij met dit superleuke serviesje van Sneeuwwitje.

Leuk hè?

PS De laatjes op het plaatje zijn trouwens beslist geen oude rommel, maar Kunst. Het heet 'Chest of drawers' en is gemaakt door Tejo Remy, 1991. Ik heb het gevonden via de site van dutchdesignevents.com.