De afgelopen weken ben ik veel bezig geweest met school: we hebben het Sint Jansfeest gevierd, er waren ouderavonden en als klassenouder ben ik bezig geweest met het afronden van het schooljaar. Daarnaast hebben we, in overleg met school, toch besloten dat Fenne na de zomervakantie al naar groep drie zal gaan.
(In het Vrije School onderwijs wordt anders dan op reguliere scholen gekeken naar de 'schoolrijpheid' van een kind. Kinderen die tussen april en augustus jarig zijn, zijn zogenaamde 'twijfelgevallen'; zij worden door een speciale commissie bekeken om te bepalen of overgaan naar groep drie een goede keuze is. Op het moment dat de commissie Fenne bekeek -zo'n twee maanden geleden-, was ze nog niet rijp genoeg, en besloten we om haar nog een tijdje te laten 'hangen'. Maar Fenne is typisch zo'n kind dat zich in sprongetjes ontwikkelt en ze is de afgelopen weken versneld gerijpt [komt vast door het warme weer, hihi!]. Als de kinderen naar groep drie gaan, worden ze samen met de oudste kleuters van andere klassen, tot een nieuwe klas gevormd. Ze krijgen een nieuwe juffie die de komende drie jaar met hen mee zal gaan. Een grote overgang, zo heb ik het afgelopen jaar met Hasse mogen ervaren. Niet alleen voor het kind, maar ook voor mijzelf, want je komt toch als ouder in een hele nieuwe klas, met een nieuwe juffie terecht. Daarom hadden we afgelopen week kennismaking met de nieuwe ouders en juffie; en ik zie het helemaal zitten!)
Verder kregen we voor Hasse een handelingsplan mee van haar juffie. Zo'n formulier dat leerkrachten verplicht zijn om in te vullen als er iets niet zo soepel verloopt als men misschien wel zou verwachten/willen. Dat handelingsplan was op zich niets schokkends, maar dat het zo zwart op wit stond, vond ik toch wel confronterend. Bij mij is het woord 'handelingsplan' iets wat is blijven hangen uit mijn opleiding en heeft in die context vooral te maken met Problemen en Gebreken. En ik denk liever in termen als Mogelijkheden en Kansen. Die tegenstrijdigheid maakte dat ik me heel opstandig voelde (zo'n leeuwin die haar welpje verdedigt) en dat ik me urenlang heb verdiept in boeken en op het internet. Want ik wil op zich geen oogkleppen op doen om het 'probleem' niet te zien, maar ik wil wèl weten wat de oorzaak is. Dan kun je namelijk het probleem zo dicht mogelijk bij de bron aanpakken en ben je niet alleen bezig met 'symptoombestrijding' omdat je kind nu eenmaal aan een bepaalde richtlijn moet voldoen.
Jan zegt dan wel (heel terecht) dat ik het wiel niet opnieuw uit hoef te vinden, dat ik met de juf moet gaan praten. Maar ja, dat had ik al drie keer gedaan... En eigenlijk gaat het daar ook niet om; het gaat niet om het oplossen van het 'probleem', maar het gaat erom hoe ik daarmee omga. Ik moet gewoon even wennen; mijn eigen standpunt bepalen, me verdiepen, mijn weg vinden. Daar had (/heb) ik best even tijd voor nodig (je moet alles een keer voor het eerst doen, nietwaar?), maar het begint nu wel vorm te krijgen.
"Wat voor vorm dan?" vraag ik me nu al schrijvend af. Komt er een glimlach op m'n gezicht... Want wat ik nu heb gedaan is eigenlijk hetzelfde als een handelingsplan opstellen... (Alleen heet het NIET zo!). Nee, ik doe nu gewoon dingetjes met de meiden: braingym 's ochtends en mindfulness 's avonds en dat is gewoon leuk (en goed voor je) Maar het staat nergens zwart op wit. En het moet niet. En we behalen er ook geen doel mee. Dat doen we gewoon.
Nog even een plaatje dat eigenlijk helemaal niks met het onderwerp te maken heeft. Juist iets waar ik me geen zorgen over maak, waar ik me niet mee bezig hoef te houden: de fantasiewereld van de meisjes:
Love this!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten